Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011

Κάλεσμα Φόρουμ Μεταναστών Κρήτης 11-12-13/2 Αγώνας μέχρι τη νίκη!

Κάλεσμα Φόρουμ Μεταναστών Κρήτης 11-12-13/2

 
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ Χανιά-Αθήνα-Θεσσαλονίκη 9/2/2011
Στη 16η μέρα της, η απεργία πείνας έχει μπει ήδη στην πιο δύσκολη φάση της. Το δίκαιο αίτημα των 300 μεταναστών απεργών πείνας, για νομιμοποίηση όλων όσων ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα, για ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις, για ίσα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα αντιμετωπίστηκε με την απόλυτη άρνηση, απαξίωση και υποβάθμιση από τη μεριά της κυβέρνησης αλλά και από άλλα κοινοβουλευτικά κόμματα που δηλητηριάζουν την ελληνική κοινωνία με ρατσιστικές κραυγές.

Στον συγκεκριμένο αυτόν αγώνα των 300, η φάση αυτή συμπίπτει με την εκπνοή του τελεσιγράφου μίας αδιάλλακτης κυβέρνησης, που αξιώνει από τους απεργούς στην 18η/19η μέρα της απεργίας π-ε-ί-ν-α-ς να εγκαταλείψουν το χώρο όπου τους οδήγησε η ίδια με το πιστόλι στον κρόταφο για να τους τσακίσει. Και τώρα που δεν τους τσάκισε, ούτε αυτούς ούτε τους αλληλέγγυους που στέκονται στο πλευρό τους υπό άθλιες συνθήκες, τους έχουμε δυστυχώς απόλυτα ικανούς να υλοποιήσουν την απειλή τους.
Η Παρασκευή λοιπόν, 11 του Φλεβάρη, είναι η 15η και τελευταία ημέρα του τελεσιγράφου του Αίσχους, που με την εκπνοή του «υποσχέθηκαν» να συλλάβουν τους απεργούς και να τους απελάσουν. Απτόητοι οι απεργοί, στην συνέλευση τους της περασμένης Κυριακής, αποφάσισαν το εξής: δεν έχουν να πάνε πουθενά και καλούν τα αδέρφια τους, τους έλληνες εργαζόμενους, καθώς και κάθε προοδευτικό άνθρωπο, να τους προστατέψει από την εκδικητική μανία του καθεστώτος απαρτχάιντ.
Από τη μεριά μας, το Φόρουμ Μεταναστών Κρήτης καλεί όλον τον κόσμο να πλαισιώσει τις διαδηλώσεις που καλούνται το τριήμερο 11-13 Φλεβάρη στην Αθήνα. Από την διαδήλωση της Παρασκευής 11/2 (στις 6:00μμ στο Μουσείο) που έχει οριστεί Πανευρωπαϊκή Ημέρα Αλληλεγγύης, την διαδήλωση του Σαββάτου 12/2 (12:00 πλ. Κολιάτσου), έως το Διήμερο Πανελλαδικό Κάλεσμα στο χώρο της απεργίας (Ηπείρου και Πατησίων) το σαββατοκύριακο 12-13/2.
Για να αποτρέψουμε με την μαζική παρουσία μας κάθε σκέψη των αρχών να πειράξει έστω και μία τρίχα από τα κεφάλια των 300 μεταναστών εργατών, για να δικαιωθεί ο αγώνας τους.

Αγώνας μέχρι τη νίκη Νίκη στην απεργία πείνας

Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011

Ανακοίνωση των απεργών πείνας μεταναστών - 5 Φεβρουαρίου 2011 - 12η μέρα απεργίας πείνας

Φεβρουαρίου 5, 2011
Διανύοντας τη 12η μέρα απεργίας πείνας, θέλουμε για άλλη μια φορά να ξεκαθαρίσουμε το τοπίο γύρω από τον σκληρό αγώνα που αποφασίσαμε να κάνουμε για αξιοπρεπή ζωή.
Τώρα που σταμάτησε ο πόλεμος της λάσπης και των ψεμάτων, που κατέκλυσαν τα ΜΜΕ τις πρώτες μέρες της απεργίας πείνας στη Νομική, τώρα που η παραπλανητική κουβέντα για το πανεπιστημιακό άσυλο μπήκε στην άκρη, τώρα που Ελληνες σύντροφοί μας διώκονται σχεδόν σαν δουλέμποροι, τώρα που ακόμα και υπουργοί παραδέχονται κάποια από τα δίκια μας, ήρθε η ώρα ν’ ακουστεί δυνατά το δίκαιο αίτημά μας για νομιμοποίηση, για να μπει ένα τέλος στην πολύχρονη εκμετάλλευσή μας στην Ελλάδα.
Δηλώνουμε ξανά σε όλους τους τόνους και προς κάθε πλευρά, ότι ζούμε χρόνια στην Ελλάδα, ότι δουλεύουμε ανασφάλιστοι και με μεροκάματα πείνας. Ηρθαμε στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη και ξεκινήσαμε αυτόν τον αγώνα, γιατί δεν πάει άλλο. Κι αυτή η απόφαση είναι όλη δική μας, εμάς των 300 και όλων των άλλων μεταναστών που μας εμπιστεύθηκαν ν’ αγωνιστούμε γι’ αυτή.
Δεν θα σταματήσουμε αυτή την απεργία πείνας ό,τι και αν συμβεί σε μας, στην υγεία μας και τη ζωή μας. ‘Η θα φύγουμε σαν αξιοπρεπείς άνθρωποι με ψηλά το κεφάλαι και με εγγυήσεις ότι θα ζούμε νόμιμα και με δικαιώματα ή αλλιώς δεν έχουμε λόγο να ζούμε.
Ο αγώνας μας είναι αγώνας και όλων των Ελλήνων συναδέλφων μας. Τους καλούμε για άλλη μια φορά να σταθούν δίπλα μας και στο ύψος των περιστάσεων.
Καλούμε την κυβέρνηση να σταματήσει την αδιαλλαξία απέναντί μας και να προχωρήσει στα αυτονόητα. Είμαστε εργαζόμενοι στην Ελλάδα και ή θα μας αντιμετωπίσει ως τέτοιους ή να δώσει εντολή για κατασκευή 300 φερέτρων.
5 Φεβρουαρίου 2011
12η μέρα απεργίας πείνας

Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

Thirrje për Tubim të Dielën 23 Janar, ora 16:00


Nën thundrën e përdhunës
Duke ndjekur nga larg ngjarjet e ditës së djeshme në Tiranë të pushton një indinjim dhe dëshpërim i thellë. Pas 21 vitesh ne tranzicion shteti shqiptar le shumë për të dëshiruar nga çdo anë. Është shumë e vështirë të ndalesh diku për të theksuar mes një stuhie ndjenjash dhe mendimesh rreth situatës në Shqipëri, rreth mjerimit të shoqërisë sonë.
Është vetë ngjarja, 3 të vdekur dhe dhjetëra të plagosur. Është banaliteti me të cilin pasqyrohet dhe komentohet mbi këtë ngjarje nga institucionet politike dhe mediatike. Është mjerimi i atij populli dhe hipokrizia e thirrjeve për paqe dhe qetësi. Është konfuzi rreth synimeve dhe prioriteteve që duhen vendosur nga momenti që për njëzet vjet akoma nuk kemi dalë nga qorrsokaku që po ndjekim.
Veç le ti marrim gjërat nga e para. 3 qytetarë të vdekur dhe dhjetëra të plagosur. Në çdo vend tjetër i cili do pretendonte se i përmbahej normave dhe rregullave të demokracisë, reagimet do ishin të papërballueshme. Nuk do kishte asnjë justifikim, veç një heshtjeje dhe dënimi të menjëhershëm të autorëve moral dhe fizik. As që nuk diskutohet se vetëm të verbëritë mund të spekulojnë se cilët janë ata. Qeveria që dha urdhrin dhe forcat e gardës dhe të policisë që e zbatuan me mënyrën më çnjerëzore.
Nuk futemi fare në mundimin të diskutojmë mbi reagimet e demonstruesve. Në vendin e njerëzve të paskrupullt, të cilët në momentin që me mijëra shqiptarë janë pa çati në kokë, rrojnë si mbretër, nuk mund të bësh thirrje për qetësi. Nuk mund ti kërkosh atij që sheh mjerimin në sytë e fëmijëve të tij dhe vetë është i papunë dhe pa shpresë të ruaj gjakftohtësinë. Duhet ti vësh para përgjegjësisë ata që mbyllin sytë para padrejtësive për të mos prishur rehatin personal, duke harruar se fatkeqësinë e komshiut do ta gjesh tek porta e shtëpisë shpejt a vonë.
Prishësh të shoqërisë dhe të rendit janë ata që nuk reagojnë, ata që nuk ishin në demonstratën e djeshme, ata bëjnë të shurdhët dhe të verbërit. Është e lehtë të akuzosh një të panjohur për prishjen e qetësisë tënde, por nga vlerat e një shoqërie drejtësia duhet dhe është 100 herë më e rëndësishme. Dhe mundësia e një njeriu të siguroj jetën, strehimin dhe punën është shumë herë më e rëndësishme se kafja jonë e pasdites. Nuk ka rëndësi se cila parti është në qeveri, reagimi qytetar është detyra e tij e parë. Dhe kur mospërfillja ndaj qytetarëve arrin kulmin, dhe për këtë kemi shumë shembuj të të gjitha ngjyrave këtë 20vjeçar, është detyrimi i tij civil të kërkojë rivendosjen e kontratës sociale me të gjitha mjetet. E keqja me ne shqiptarët është se fjala jonë ka humbur peshën, megjithëse ka mundësi mos të kishte ndonjëherë ndonjë peshë të veçantë, përndryshe me gjithë ato llafe dhe trimëri që bëjmë përditë nëpër kafenera do kishim rrëzuar 20 qeveri dhe Shqipëria do ishte bërë.
Duke marrë këto parasysh nuk është fare e çuditshme se ç’lloj politikanësh kemi. Ata na drejtohen në gjuhën që kuptojmë, në gjuhën që preferojmë. Figura e tyre është ajo mbretërve të dikurshëm, e mafiozëve të sotëm. Manipulimet dhe pasuria e tyre është e paskajshme. Dhe për këtë gishtin duhet t’ja vëmë vetes dhe njerëzve përreth. Politikanët shqiptarë nuk kanë rënë nga qielli, kanë dalë nga gjiri i kësaj shoqërie dhe kanë pasur mbështetjen tonë.
Ajo e cila e rëndon qeverinë e sotme janë metodat diktatoriale në ushtrimin e pushtetit dhe kontrolli paprecedent i mediave. Është e paimagjinueshme fajtorët e vrasjes së qytetarëve të dalin dhe të kërcënojnë përsëri. Gjuha është e varfër për të përshkruar indinjimin që ndjen. Dhe pas tyre ka një tufë mercenarësh dhe të paaftësh të cilët, si korbat, bëjnë analiza cinike ende pa u tharë gjaku në rrugët e Tiranës.
Në Shqipërinë e zymtë të përmbytjeve, skamjes, papunësisë, të korrupsionit, mosfunksionimit të institucioneve, disa gurë të hedhur nuk janë dhunë, dhunë janë të gjitha ato që përmendëm më lart. Dhunë e cila ushtrohet në mënyrë sistematike, të organizuar dhe të paskrupullt, me mjete dhe metoda që duhen flakur njëherë e mirë nga shoqëria jonë. Jo për tu futur në Europë, por që të themi se po ndërtojmë një shoqëri në të cilën ja vlen të jetosh, të luftosh për aspiratat që ke dhe të shpresosh për një të ardhme më të mirë, për veten dhe për këdo që jeton në atë vend.
Thirrje për Tubim të Dielën 23 Janar, ora 16:00
Në sheshin Klathmonos (pranë stacionit të metro-së Panepistimiu)
Streha e Emigrantëve Shqiptarë
22 Janar 2011

Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

Αλληλεγγύη στην Πανελλαδική Απεργία Πείνας των Μεταναστών

Αυτός ο αγώνας είναι όλων μας
Αλληλεγγύη στην Πανελλαδική Απεργία Πείνας των Μεταναστών
Στις 25 Ιανουαρίου 300 μετανάστες, απ’όλη την Ελλάδα, θα πραγματοποιήσουν σκληρή απεργία πείνας διεκδικώντας χαρτιά και νομιμοποίηση για όλους τους μετανάστες. Αποφεύγοντας να μιλήσουμε για  τον καθημερινό αγώνα ενάντια στο ρατσισμό και την εκμετάλλευση, για το χρώμα και τη θρησκεία μας, για την κρίση και τα αβάσταχτα οικονομικά προβλήματα, το αίτημα της νομιμοποίησης και παραμονής σε αυτό το status παραμένει κυρίαρχο αίτημα όλων των ξένων που ζουν στην Ελλάδα. Δηλώνουμε απερίφραστα την αλληλεγγύη μας, όχι βάση πολιτικών  σκοπιμοτήτων ή προσδοκιών για το μέλλον, αλλά διότι αυτό τους το αίτημα είναι δίκαιο, και το δίκαιο το θέλουμε τώρα, διότι δεν είναι ζήτημα οικονομικών και στατιστικών υπολογισμών αλλά ζωής ή θανάτου.

Ανακοίνωση της Συνέλευσης Μεταναστών Απεργών Πείνας
Δεν έχουμε άλλο τρόπο για να ακουστεί η φωνή μας, για να μάθετε το δίκιο μας. Τριακόσιοι (300) από εμάς ξεκινάμε Πανελλαδική Απεργία Πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στις 25 του Γενάρη.
Είμαστε μετανάστες και μετανάστριες από όλη την Ελλάδα. Ήρθαμε εδώ διωγμένοι από τη φτώχια, την ανεργία, τους πολέμους, τις δικτατορίες. Οι πολυεθνικές της Δύσης και οι πολιτικοί υπηρέτες τους στις πατρίδες μας, δεν μας άφησαν άλλη επιλογή από το να ρισκάρουμε τις ζωές μας 10 φορές για να έρθουμε μέχρι την πόρτα της Ευρώπης. Η Δύση που καταληστεύει τον τόπο μας, με το απείρως καλύτερο βιοτικό επίπεδο από εκεί, είναι για μας η μοναδική ελπίδα να ζήσουμε σαν άνθρωποι. Ήρθαμε (με κανονική ή όχι είσοδο) στην Ελλάδα και δουλεύουμε για να ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας. Βρισκόμαστε στην αναξιοπρέπεια και στο σκοτάδι της παρανομίας για να ωφελούνται οι εργοδότες και οι υπηρεσίες του κράτους από την άγρια εκμετάλλευση της εργασίας μας. Ζούμε από τον ιδρώτα μας και με το όνειρο κάποια στιγμή να αποκτήσουμε ίσα δικαιώματα με τους έλληνες συναδέλφους.

Το τελευταίο καιρό τα πράγματα έχουν γίνει πολύ δύσκολα για εμάς. Όσο κόβονται οι μισθοί και οι συντάξεις, όσο ακριβαίνουν τα πάντα, τόσο ο μετανάστης παρουσιάζεται ως φταίχτης, ως ο υπαίτιος για την εξαθλίωση και την άγρια εκμετάλλευση των ελλήνων εργαζομένων και μικροεπιχειρηματιών. Η προπαγάνδα φασιστικών και ρατσιστικών κομμάτων και οργανώσεων έχει πλέον γίνει η επίσημη γλώσσα του κράτους για το μεταναστευτικό. Η φρασεολογία τους αναπαράγεται πλέον αυτούσια από τα ΜΜΕ όταν μιλάνε για εμάς. Οι «προτάσεις» τους πλέον εξαγγέλλονται ως κυβερνητικές πολιτικές. Τείχος στον Έβρο, πλωτά στρατόπεδα και ευρωστρατός στο Αιγαίο, πογκρόμ και τάγματα εφόδου στις πόλεις, μαζικές απελάσεις. Πάνε να πείσουν τους έλληνες εργαζόμενους, πως συνιστούμε ξαφνικά απειλή για αυτούς, πως εμείς φταίμε για την πρωτοφανή επίθεση που δέχονται από τις ίδιες τους τις κυβερνήσεις.

Η απάντηση στο ψέμα και στη βαρβαρότητα πρέπει να δοθεί τώρα και θα την δώσουμε εμείς οι μετανάστες και μετανάστριες. Μπαίνουμε μπροστά με τη ζωή μας για να σταματήσουμε τώρα την αδικία σε βάρος μας. Ζητάμε την νομιμοποίηση όλων των μεταναστών/τριών, ζητάμε ίσα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και υποχρεώσεις με τους έλληνες εργαζομένους και εργαζόμενες. Ζητάμε από τους έλληνες συναδέλφους μας εργαζομένους, από κάθε άνθρωπο που τώρα υποφέρει κι αυτός από την εκμετάλλευση του ιδρώτα του, να σταθεί δίπλα μας. Να στηρίξει τον αγώνα μας, για να μην αφήσει να επικρατήσει και στο δικό του τόπο το ψέμα και η αδικία, ο φασισμός και η απολυταρχία των πολιτικών και οικονομικών ελίτ. Αυτό δηλαδή που έχει επικρατήσει και στις δικές μας πατρίδες και μας ανάγκασε να ξενιτευτούμε για να μπορέσουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια, εμείς και τα παιδιά μας.
Δεν έχουμε άλλο τρόπο για να ακουστεί η φωνή μας, για να μάθετε το δίκιο μας. Τριακόσιοι (300) από εμάς ξεκινάμε Πανελλαδική Απεργία Πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στις 25 του Γενάρη. Βάζουμε την ζωή μας σε κίνδυνο, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν είναι ζωή αυτή για ένα αξιοπρεπή άνθρωπο. Προτιμούμε να πεθάνουμε εδώ, παρά τα παιδιά μας να ζήσουν αυτά που περάσαμε εμείς.

Ιανουάριος 2011
Η Συνέλευση των μεταναστών απεργών πείνας

Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009

Δημοσιεύουμε ένα κείμενο του Φόρουμ Μεταναστών Κρήτης, διότι και συμφωνούμε με το πνεύμα του κειμένου και υποστηρίζουμε την προσπάθεια αυτής της τόσο μαχητικής και αξιοπρεπούς ομάδας μεταναστών.

Η εισήγηση του ΦΜΚ στην εκδήλωση για τον ένα χρόνο από την απεργία πείνας
ΤΙ ΗΤΑΝ ΓΙΑ ΜΑΣ… και ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ «ΑΥΡΙΟ» ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ
Τί θα καταλάβαινε κάποιος/α, από το τι συνέβαινε στα Χανιά, αν με αλεξίπτωτο θα έπεφτε στο κέντρο της πόλης, τις μέρες της απεργίας πείνας των 15 ; Δεν υπάρχει τυπική μέρα της απεργίας πείνας, γιατί κάθε δευτερόλεπτο που περνά σε ένα τέτοιο αγώνα είναι εξαιρετικό. Αυτό θα μπορούσε να το δει ; Ή μήπως πρόκειται για κάτι που βιώνεται μονάχα από τους «άμεσα εμπλεκόμενους» ; Αν είναι έτσι, ένας τέτοιος αγώνας, πώς μπορεί να μας φανεί χρήσιμος ; Μήπως η “ακραία” αυτή πράξη κερδίζει την συμπάθεια και την συμπαράσταση από μόνη της ; Υπάρχει άραγε εδώ δίδαγμα, αφού σε καμιά περίπτωση δεν μας επιτρέπεται να μιλήσουμε για παράδειγμα ;
Ναι, πιστεύουμε, υπάρχει δίδαγμα. Για την ακρίβεια, αν υπάρχει κάτι σε αυτήν την ιστορία που χρήζει εκδήλωσης, είναι αυτό που βλέπουμε, τουλάχιστον εμείς, ως δίδαγμα. Διότι, όπως μας αρέσει να λέμε, μία ρωγμή έγινε στο Φρούριο, δεν ρίξαμε το τείχος ακόμα…
Όλα είναι πολιτική. Η αλληλεγγύη είναι πολιτική, αλλιώς δεν γκρεμίζει Φρούρια. Οι αγώνες είναι πολιτικοί, αλλιώς δεν φτάνεις στο στόχο σου. Έτσι είδαμε την απεργία πείνας. Ένας αγώνας ακόμα. Μια πολιτική απόφαση ακόμα. Μια ψυχρή, υπολογισμένη, στοχευμένη κίνηση που έπρεπε να γίνει. Και έγινε εκεί που μπορούσε να γίνει. Στα Χανιά. Από αυτούς που μπορούσαν να την εκτελέσουν και να την στηρίξουν. Μόνο ο χρόνος ίσως να μην ήταν ο πλέον κατάλληλος – αλλά πότε στην πραγματικότητα είχαν ωράριο τέτοιοι αγώνες ;
Στην Ελλάδα σήμερα, το μέσο αυτό λογαριάζεται ως το ύστατο μέσο πάλης. Όσοι ήταν μέσα στη διαδικασία της απόφασης δεν το είδαν ποτέ ως τέτοιο. Για μας θα ήταν μονάχα η αφετηρία της αντεπίθεσης. Μονάχα να τους δούνε, να πάρουνε χαμπάρι ότι ζούνε στην παρανομία, μόνο και μόνο επειδή κατάφεραν να διασχίσουν ένα ναρκοπέδιο ή μια ατέλειωτη θάλασσα. Ο στόχος ήταν να τους δούνε οι πολλοί, να τους δούνε όλοι και όλες. Όχι μόνο αυτοί οι λίγοι, οι έλληνες αλληλέγγυοι στους μετανάστες, που έτσι κι αλλιώς τους βλέπανε ως τότε. Όσο γίνεται πιο πολύς κόσμος, η κοινωνία ολόκληρη. Μετά θα άνοιγε ένας δρόμος, που έως τότε ήταν κλειστός. Και ο δρόμος όντως άνοιξε. Αυτός ήταν ο στόχος, αυτό ήταν το νόημα αυτού του αγώνα.
Η ιστορία ξεκινά τουλάχιστον 2 μήνες πριν από τις 11 Νοέμβρη του 2008. Η πιο ενεργή κοινότητα μεταναστών της πόλης, οι Άραβες του Μαγκρέμπ (από τις χώρες της Β.Αφρικής δηλαδή), βρισκόταν σε αναβρασμό. Μετά από ένα θερμό καλοκαίρι εντυπωσιακών κινητοποιήσεων στους δρόμους και αιματηρών «αντιδράσεων» στα στενά, η κοινότητα που στελέχωνε -σχεδόν αποκλειστικά έως τότε- το Φόρουμ Μεταναστών Κρήτης, ήθελε να κάνει κάτι που θα δημιουργούσε εξελίξεις. Δεν ήθελε να περιμένει την επόμενη ντιρεκτίβα. Πάει καιρός από τότε που πάτησαν γερά τα πόδια τους σε αυτήν την πύλη της Ευρώπης και επιπλέον δεν είχαν τίποτα να χάσουν. Η απόφασή τους ήταν: πάμε για απεργία πείνας.
Η απόφαση αυτή διαβιβάστηκε σαν τελεσίγραφο στο Φόρουμ Μεταναστών Κρήτης, το οποίο ως συλλογική προσπάθεια αυτό-οργάνωσης ενεργών μεταναστών και ελλήνων αλληλέγγυων που είχε οργανώσει τους αγώνες των προηγούμενων μηνών, ανέλαβε να προετοιμάσει την υλοποίηση της. Κυρίως όμως, ανέλαβε με τη σειρά του να διαβιβάσει στους χώρους της αλληλεγγύης την απόφαση αυτή και το αίτημα στήριξής της, ακριβώς όπως του ετέθει: ως καθήκον τους. Θα επανέλθουμε σε αυτό, διότι για μας, τα μέλη του Φ.Μ.Κ, το περιεχόμενο αυτό, του καθήκοντος δηλ., είναι το πλέον σημαντικό ζήτημα που εισάγει ο αγώνας αυτός στο αντιρατσιστικό κίνημα της Ελλάδας.
Μετά από ένα μήνα συνελεύσεων που στις πιο πολλές συμμετείχαν πάνω από 200 μετανάστες, γύρω στα 50 άτομα διέθεσαν σε πανηγυρικό κλίμα τον εαυτό τους για τη θέση του απεργού πείνας. Ο Αμπντελγάνι, ο Αμπντεραχίμ, ο Σαΐντ, ο Τάρεκ, ο Μοχάμεντ, ο Χασάν, ο Χαφίδ, ο Χουσίν, ο Καρίμ, ο Μαχμούντ, ο Ρασίντ, ο Αμπντάλα, ο Χαλίντ, ο Εναφάα και ο Αμπντελμαζίντ, τα λιοντάρια που αποτέλεσαν την ομάδα των 15, ήταν συλλογική επιλογή των υπόλοιπων «υποψηφίων» και όλων εμάς που βρεθήκαμε σε αυτές τις συνελεύσεις. Τα κριτήρια ήταν η όσο γίνεται μεγαλύτερη αντοχή σε μια μακρόχρονη σωματική εξάντληση και έκθεση στη δημόσια θέα, καθώς και νομικής φύσεως προϋποθέσεις. Οι 15 εκπροσωπούσαν μια συλλογική θέληση και απόφαση για αγώνα, με αιτήματα όμως που αντιπροσώπευαν τις αγωνίες και τα βάσανα ενός πολύ ευρύτερου συνόλου μεταναστών στην Ελλάδα.
Στο επίπεδο ευαισθητοποίησης και ηθικής συμπαράστασης από τη μεριά της τοπικής κοινωνίας, η απεργία υπήρξε σαφέστατα νικηφόρα. 26 μέρες δόθηκε ένας σκληρός αγώνας που έκανε την πόλη άνω-κάτω. Μία σκληρή απεργία πείνας που στηρίχθηκε αδιαμεσολάβητα από μια συμμαχία δρόμου από «κινηματίες» και «απλούς» πολίτες από όλους τους «χώρους» και τις «τάσεις», ανεξαρτήτως δηλ. πολιτικής ταυτότητας ή «άλλης» ιδιότητας, από την Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης.
Η συμμαχία αυτή ανθρώπων χρησιμοποίησε όλα τα μέσα που θα μπορούσαν να βοηθήσουν στον αγώνα. Έδρασε στο δρόμο και εκπροσωπήθηκε σε κεντρικά θεσμικά όργανα, κατέλαβε δημόσια κτήρια και βγήκε στα επανειλημμένα στα ΜΜΕ, κατάφερε να μεταφέρει τη φωνή των απεργών, των αλληλέγγυων, των μεταναστών εν γένει, μέχρι και το τελευταίο σπίτι στα Χανιά.Κατάφερε να εξασφαλίσει την δημόσια έκφραση στήριξης, όχι μόνο αφυπνίζοντας όλες τις συλλογικότητες και τις οργανώσεις της πόλης, αλλά και υποχρεώνοντας το σύνολο σχεδόν των τοπικών επίσημων φορέων στη στήριξη αυτή. Εκτίμησή μας είναι ότι οι 26 αυτές μέρες άλλαξαν άρδην την εικόνα, που είχε σχηματιστεί στο μυαλό των πολλών, για τον «λαθραίο» οικονομικό μετανάστη, με ότι αυτή συνεπάγεται για τη ζωή του ανάμεσά μας. Μια αλλαγή που «προστάτευσε» τον τόπο αυτό από την θεσμική και κοινωνική, ρατσιστική και ξενοφοβική επιδημία του περασμένου καλοκαιριού.
Δυστυχώς, οι έμπρακτα συμπαραστάτες, έλληνες και μετανάστες, δεν κατόρθωσαν να προκαλέσουν ανάλογα αντανακλαστικά αλληλεγγύης στην υπόλοιπη χώρα, ούτε καν στους κατεξοχήν ευαίσθητους «χώρους». Ούτε καν στο σύνολο των μεταναστευτικών και αντιρατσιστικών συλλογικοτήτων. Εκείνη την εποχή, κάναμε αρκετές εύστοχες διαπιστώσεις για το τί έφταιξε ως προς αυτό. Ήταν η ελλιπής προετοιμασία, η χρονική σύμπτωση με την μαζική απεργία πείνας στις φυλακές, η αθηνοκεντρική αντίληψη και λειτουργία του κινήματος. Ήταν όμως και κάτι άλλο, κατά τη γνώμη μας, πιο κρίσιμο. Η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στα Χανιά δεν κατάφερε να διαβιβάσει στην υπόλοιπη χώρα, με τη σειρά της κι αυτή, την έκκληση για στήριξη, με το συγκεκριμένο όμως περιεχόμενο: αυτό του καθήκοντος.
Επανερχόμαστε λοιπόν στην αρχή των πάντων, στο στοιχείο που έκανε αυτόν τον αγώνα νικηφόρο και σχετίζεται με το πώς μια αδιαμεσολάβητη κοινωνική δυναμική, έρχεται να συναντήσει τις οργανωμένες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις. Που έδωσε το ισχυρότερο κίνητρο στους αλληλέγγυους να τρέξουν για τους 15 και τους εκατοντάδες μετανάστες συντρόφους τους, να δώσουν την ψυχή τους για να μην τους απογοητεύσουν, να παραμερίσουν αγκυλώσεις και κωλύματα και να λειτουργήσουν σαν μια πραγματική συμμαχία δρόμου. Το στοιχείο αυτό ήταν η αξίωση εκ μέρους του θεωρούμενου (ανομολόγητα ίσως) «υποκειμένου», να δουν οι χώροι αλληλεγγύης την στήριξη αυτού του αγώνα ως καθήκον. Εμείς δηλ. που συσπειρωθήκαμε, και αυτοοργανωθήκαμε, που κάναμε υπερβάσεις παλεύοντας ανοιχτά και εκθέτοντας τους εαυτούς μας στη θεσμική καταστολή και στην κοινωνική αρένα, απαιτήσαμε το κάτι παραπάνω από όλους όσους υποστηρίζουν τους μετανάστες και τους αγώνες τους. Με μοναδική προϋπόθεση την δική μας πίστη και δυναμική, τολμήσαμε το βήμα παραπάνω : μια διαδικασία που ο ένας (« ο μετανάστης») έθετε τον άλλο («τον αλληλέγγυο») προ των ευθυνών του. Και οι ευθύνες ήταν να ξεπεραστούν αφενός όλα αυτά που κατακερματίζουν τους κινηματικούς χώρους, αφετέρου, οι ενδοιασμοί και οι φοβίες, που λίγο-πολύ όλοι είχαμε για έναν αγώνα τέτοιου είδους, ο οποίος σε αντίθεση με τους άλλους τέτοιους είχε ευρύτατες διεκδικήσεις, και μάλιστα φαινομενικά «παράλογες».
Η αίσθηση του απτού καθήκοντος, η διαδικασία ότι το υποκείμενο έθετε το κίνημα προ των ευθυνών του, ξεχώρισε την «ήρα από το στάρι». Μπήκε από νωρίς το εξής δίλημμα: από τη μια λεγόταν ότι υπήρχαν μετανάστες που συνέχιζαν, κι αυτό μας υποχρέωνε να συνεχίζουμε την υποστήριξη. Την ίδια στιγμή, όσο οι μετανάστες έβλεπαν να γίνονται γύρω τους συνελεύσεις και εκδηλώσεις αλληλεγγύης, ένιωθαν την υποχρέωση να συνεχίσουν. Αυτό βέβαια, είχε πολλές φορές την αίσθηση ότι ο ένας παρασύρει τον άλλο σε κάτι μάταιο. Αυτή η αλληλοτροφοδότηση χρειαζόταν διαρκώς καύσιμο (αυτό που κάνουν οι μετανάστες μας αναγκάζει ή όχι να δείξομε αλληλεγγύη; ). Αυτό απαιτούσε και γερά στομάχια, αυτή η διαρκής διαδικασία που σε κάποιες στιγμές έφτανε και στα όρια του εκβιασμού. Στο βάθος όμως, το γεγονός ότι η διαδικασία ετέθη από τους μετανάστες ήταν που έκανε το κίνημα αλληλεγγύης να συνεχίσει τον αγώνα μέχρι τέλους, μέχρι δηλ. την δικαίωση των 15.
Μετά από 26 μέρες, στις 6 Δεκεμβρίου του 2008, λίγες ώρες πριν δολοφονηθεί ο Αλέξης Γρηγορόπουλος, ήρθε η υπουργική δέσμευση για τη νομική ρύθμιση που θα έδινε χαρτιά στους 15. Είχε μόλις προηγηθεί μια απέλπιδα «εκστρατεία» μιας ομάδας αλληλέγγυων που απέκλεισαν το κτήριο του υπουργείου εσωτερικών, μία κίνηση που υπαγορεύθηκε από την αποκαρδιωτική έλλειψη ουσιαστικής στήριξης από χώρους αλληλεγγύης στην Αθήνα – ακόμα και μετά από 26 μέρες. Όντας ενήμεροι οι απεργοί για αυτήν την πραγματικότητα, έδωσαν τέλος στην δοκιμασία τους, παρόλο που δεν πέτυχαν τον αρχικό τους στόχο, την δικαίωση δηλ εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών που στερούνται νομικής υπόστασης, για τους ίδιους λόγους που τη στερούνταν και οι ίδιοι.
Παρόλα αυτά, ο χρόνος έδειξε ότι στην πραγματικότητα η νομική ρύθμιση που πέτυχαν με τον αγώνα τους, επέτρεψε και σε άλλους -πάνω από 100 μέχρι τώρα- να ζήσουν «στον ήλιο» και να γλιτώσουν από το εξευτελισμό του απάνθρωπου κυνηγητού, της «σκούπας» και της απέλασης. Αυτό για μας, από μόνο του συνιστά ρωγμή στο Φρούριο, και μάλιστα σε έναν από τους προμαχώνες του.Πάνω από όλα όμως, οι 15 και όλοι εμείς που αγωνιστήκαμε έξω από τις σκηνές τους, είμαστε περήφανοι που ο αγώνας αυτός, επειδή ακριβώς είχε τα παραπάνω χαρακτηριστικά, απέδειξε ότι…
• Οι μετανάστες μπορούν οι ίδιοι και πρέπει να ηγηθούν με αυτό-οργάνωση, του μεταναστευτικού κινήματος, με ότι αυτό σημαίνει για τη συμπεριφορά και τα καθήκοντα των ντόπιων αλληλέγγυων,
• οι μεταναστευτικοί αγώνες μπορούν να είναι διεκδικητικοί και όχι μόνο καταγγελτικοί,
• να είναι επιθετικοί και όχι μόνο αμυντικοί,
• να είναι αδιαμεσολάβητοι έξω και πέρα από πολιτικές στέγες και πελατείες,
• και τέλος να είναι… και νικηφόροι.
Ή, για να το πούμε αλλιώς, η απεργία πείνας των 15 απέδειξε ότι… μόνο έτσι μπορούν να είναι νικηφόροι. Αυτή είναι η παρακαταθήκη της για τους επόμενους αγώνες, για το αύριο του μεταναστευτικού και αντιρατσιστικού κινήματος.


Forum’s introductory text to the hunger strike anniversary event
THE WAY WE SAW IT… AND THE LESSON’S LEARNT FOR THE FUTURE
What would someone- landed with a parachute in the middle of Hania- -see and understand, during those days of hunger strike? There is no such thing as a “typical day of a hunger strike”, cause, during a struggle like that, every single moment is unique and exceptional. Could someone perceive it as exceptional, or this is something that has to do only with the “participants”? If so, how can a fight like this be useful? Is it an action that raises sympathy and solidarity without second thoughts? Is there a “lesson” to be learnt here, since we are not permitted, in any way, to perceive it as an example?
We do believe there is a “lesson”. In fact, if there is a reason for us to hold a gathering action like the one today, it is exactly what we perceive as “lesson”. Because we’ve managed a crack upon the Fortress, but haven’t wrecked it yet…
Politics exists in everything, or solidarity wouldn’t wreck fortresses ; struggles wouldn’t achieve their goals. One more struggle; this is how we saw that hunger strike. One more political decision. A cold-blood, calculated action which had to be done. And it really happened where it was just possible to happen: in Hania, by those who were able to act and support. Unfavourable was only timing-but then, again, do such struggles really obey time schedules?
In Greece, going on hunger strike is considered to be the last resort. Those in the procedure never saw it that way. It was the beginning of a counter-attack. It was a way just to make others see and realize what “living illegally, having survived through mine fields and seas” means. Their target was to make themselves visible by everybody. Not only by those who Greeks who show solidarity and could see and understand anyway. By the whole society. Then, a new way out would open for them. And it really did. That was the very aim and the very meaning of their struggle.
The whole story began 2 months before the 11th of November, 2008. The most active group of immigrants in Hania, Maghreb-Arabi, were upset, having been through a very “hot” summer, participating in impressive demonstrations on one hand, facing attacks on the streets, on the other. Until then, they were the majority of Cretan Forum of Immigrants (CFI). They wanted to act back in a way that would trigger changes. Most of them had arrived in Greece long before and had the feeling that they should better fight on behalf of everybody, for all essential elements in a human’s life – freedom, perspective, health, life itself -, instead of just step back and wait for an individual solution to their problems, because their problems were not individual. They decided: let’s go on hunger strike.
They announced their ultimatum to Cretan Forum of Immigrants and we all agreed to help in organizing it, as we did during all past months through every action decided in CFI’s assemblies, always based on Forum’s collective efforts for self-organising. Forum’s main responsibility was to inform every other solidarity group in town and make clear that the subject was all about duty – exactly as immigrants had perceived it. To us members of CFI, this “duty” was and still is the most important element that arose through the hunger strike of the 15 and this is why we are going to elaborate on it, later on.
After a month of discussions through assemblies where over 200 immigrants were participating, most of the time, around 50 people eagerly placed themselves in that hunger strike. Abdlghani, Abdlrhim, Said, Tarhek, Mohamed, Hassan, Hafith, Houssin, Kharhim, Mahmoud, Rashid, Abdlah, Halid, Henafaa and Ablmajid, were at the end the 15 lions, been chosen by all in the meetings. Body strength and legal state of each were the criteria. Those 15 chosen, would represent not only themselves, but all immigrants in Greece, as well as stand for the problems and torments of all.
For 26 days, the local community stood for, supported the fight and because of this, we may say that the hunger strike was successful, with regard to solidarity standards, that is. It was a harsh hunger strike based on a direct street alliance, on activists, on citizens from all over town, ignoring political stands and tendencies. All them, all us, formed the “Solidarity Initiative”.This alliance of people used every means that could help the struggle of the 15. By acting on the streets, having meetings with the authorities, occupying public service buildings, giving interviews, that alliance managed to transfer the voice of the 15 to every house in Hania, to gain the support not only from every group in town, but from almost every local authority/institution, as well. We estimate that those 26 days were the very reason that the majority of the citizens altered the image they used to have about the clandestine foreigners and their existence in our lives. A change in moods which, in a way, protected our town’s people from the institutional, social, racist, fear of strangers epidemic, which spread the summer that followed across Greece.
Unfortunately, all these supporters, us all, immigrants and Greeks, didn’t manage to awaken solidarity all over Greece, especially to those close to our claims. Back then, we reached an explanation concerning this failure: improper preparation, bad timing- because, in the meantime, a mass hunger strike was ahead, in prisons, all over country-, the Athens-centered mentality and function of the movement as a whole. Even worse, us, the Solidarity Initiative, didn’t manage to communicate the very meaning of “duty” to everybody throughout Greece.
Now is the right time to refer to what was the incentive which managed to bring together a direct social force/movement with the institutional and political parts of this country and gain a successful result; what was the incentive for us all to give our hearts and souls, everything in our hands, so as not to let down the 15 and all immigrants, to leave aside everything that divides and alienates us and become a really strong street alliance. We demanded, on behalf of the 15, that we should all stand beside them and did so, as a thing of duty. In other words, we gathered and self-organized, we were exposed to institutional suppression and to social criticism, we demanded that we should all make a step beyond verbal support to immigrants. Based on our own faith and power, we attempted something more: a procedure through which the one (the immigrant) would make the other (the ones in solidarity) assume his/her responsibility. This responsibility to surpass every difference that keepsmovements divided and to beat fear and second thoughts that normally exist deep inside, especially when, in this case, all claims seemed to be irrational, because of their wide range.
This sense of real duty, the fact that the “subject” of the movement, the immigrant, would make the movement face its responsibilities, did a lot to clear up things. The question was there from the beginning: the 15 going on with their hunger were keeping us united and determined to support them till the end, or was it the other way round? Us, being determined to continue fighting, demonstrating, protesting, releasing street assemblies, were forcing the 15 to keep on hunger striking? There were times that this dilemma seemed like an blackmail. It surely took too much strength to get out of this. After all, it was all about a decision exclusively taken by the 15 and this was that kept the solidarity movement united and determined to continue, till success.
6th of December, 26 days passed. A few hours before Alexis Grigoropoulos was murdered, the Ministry of Internal Affairs came out with a legal bound, concerning the 15. Just before this, some activists hopelessly attempted to occupy a public services building, out of the fact that there was no essential support from solidarity movements from Athens, after all these days. Aware of this reality, the 15 decided to accept the minister’s arrangement, though they hadn’t succeed in their extended goal, concerning their demands about thousands of immigrants without legal existence, all over Greece.
Nevertheless, that legal arrangement gave the opportunity to over 150 more immigrants to live under the sun legally, to escape humiliation, “scoupa” operations and deportation. This is what we call a crack to the Fortress, in fact, a deep one. Moreover, those 15 and all us who fought outside their tents are proud because that struggle based on all mentioned above, has proven that:
• immigrants themselves have to lead the migrants’ movement under self-organisation, whatever this means for natives’ attitudes and responsibilities.
• immigrant struggles can be assertive of justice, not only protesting against injustice
• immigrant struggles can be aggressive rather than offensive.
• immigrant struggles can stand being unmediated, self-organised, away from political parties and their clients.
• and crucially immigrant struggles can be victorious.
More to the point, the 15 hunger strikers have proven that the above is the only way to succeed. This realization is their legacy to all struggles to come, to the future of anti-racist, immigrants movement.
Locations of visitors to this page